Η Αλαφροΐσκιωτη

Είδα ένα δάσος μακρινό

έβαλα μπρος  να  φτάσω…

Μα κει  ψηλά στον ουρανό

νέφη πλεγμένα αγέρα

Να σου προβάλει αλαργινά

μια παιχνιδιάρα αχτίδα

Την βλέπω και χαμογελώ

και δείχνω να πιστεύω

Ξάφνου ανοίγουν ουρανοί

και στάλες πλημμυρίζουν

Και τότε δάκρυα πυκνά

μάτωσαν την ψυχή μου

Και τρέχει ο νους μου μακριά…

Σε θάλασσες κοχύλια

και σ’ ένα απύθμενο γιατί

μες της ψυχής τα κύματα

χιονιάς και καταιγίδα

Και τότε πέταξε πουλί

και έσβησε τη σκέψη

Το βλέμμα μου τραβήχτηκε

απ’ της βροχής τη πλάνη

Κοίταξε το πετούμενο

και σκίρτησε η ψυχή μου

Τα δάκρυα στεγνώσανε

και σκέφτηκα πως θα’ ρθεις

Τότε πυκνό μυστήριο

εκάλυψε τη φύση

και εφάνης σαν μικρός Θεός

του έρωτα της δίψας

Και γω σε καλωσόρισα

ξανά μες την καρδιά μου

Αλήθεια πως δεν έφυγες

στιγμή απ’ τη ματιά μου

Θέλω να σφίξω  εδώ σιμά

την άκρη του ματιού σου

που με κοιτά καρτερικά

και μιας μου γνέφει λάθη

Πότε δε μου συγχώρεσες

την έννοια που σου είχα

του αθάνατου τ’ αγκάλιασμα

και της σιγής τα πάθη

Ξέμακρη μ΄ αναζήτησες

μα σαν ήρθα κοντά σου

για μια φόρα μου ζήτησες

να μπω στην αγκαλιά σου

Μα να της άρνης το νερό

με τρόμαξε και είδα

πως σαν μυστήριο σκοτεινό

θε να ναι η γη μαζί σου

Έτσι πια μόνη θα διαβώ

το δάσος της ζωής μου

Θα βλέπω δέντρα λυγερά

με χέρια απλωμένα

Μα θα ναι απάτης φρένιασμα

απλά κλαδιά ριγμένα

Και έτσι πια ξεμάκρυνα

Στο δάσος ούτε μπήκα…


Δημιουργός: MIPS