Το λίγο της ζωής μου

Κιμωλίες ασθενικές

γράφουν σε μαυροπίνακες

το νόημα της ζωής

που κανείς πια δεν πιστεύει

Και συ κοιτάς κατάματα

μάτια μικρών παιδιών

Και νοιώθεις τύψεις

για το λίγο του κόσμου

Είναι μικρές ψυχές

που σε ρωτούν

 τα τι και τα πως

Μα τι να απαντήσεις;

Να πεις άραγε ψέματα;

Πως όλα είναι ονειρικά πλασμένα;

Μα τα παιδιά σε κοιτούν κατάματα!

Μα να τους πεις αλήθειες;

Να γκρεμίσεις καταγάλανους ουρανούς;

Κοιλάδες ψευδαισθήσεων;

Πηγάδια γνώσης αιώνιας;

Θάλασσες θαυμάτων κι ονείρων;

Ποια είσαι εσύ που θα γκρεμίσεις

τα όνειρα μικρών παιδιών;

Μια άθλια απελπισμένη;

Μια εικασία ψεύδους;

Μια ύπαρξη ανίκανη να αγαπήσεις;

Ποια είσαι εσύ;

Κοιτάξου στον καθρέφτη…

Τι βλέπεις;

Μάτια απύθμενα,

στόματα παρενθέσεις,

χέρια κλαδιά πεσμένα

Και θέλεις να μιλάς;

Σώπα επιτέλους!

Δημιουργός : MIPS