Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

Ίος



















Στη σβούρα
σταυρός με φώσφορο.
Εγώ,
στο κάδρο
φωτογραφία
με κουνημένο κεφάλι
η μάνα μου δε με γνωρίζει.
"Ποια είναι αυτή", λεει,
"η μαϊμού...."
"Εγώ μάνα..."
Δαγκώθηκε.
Θυμήθηκε πως εκείνη με γέννησε,
αλλιώς με ήθελε,
δεν ξέρει πως.
Μ΄έστειλε να ξαναβγάλω φωτογραφία
πριν τυπωθεί, πέθανε.
Θέλω ο γιος μου να ΄χει φωτογένεια.
Κλήρος κι αυτός
να΄σαι γονιός και να΄μαι γιος
δικός σου και δικός μου.
Κρασί χρονώνε
ψημένο σε βαριά δόγα,
περασμένο από δισκοπότηρο
έπινες, μάνα,
μοσχαναθρεμμένη και νταντεμένη ήσουνα.
Και εσύ πατέρα...
σε πότιζε η ανάγκη
στου ενού και τ΄αλλουνού τη δούλεψη
κι ανάκατο
με ξίδι και νερό σου το ΄διναν
κι έγινες σκληρός και βάρβαρος
δυνατός κι ωραίος.
Μπερδευτήκαμε κι οι τρεις μέσα μου,
χημείο,
ξίδι και μέλι
λουλούδι κι αγκάθι.
Γέλιο και δάκρυ.
Εγώ ειμ΄αυτός,
ο γιος σας,
καμαρώστε με και φυλαχτείτε.
..................................................
Θέλω κάπου τα πράγματα
να τα εξουσιάζω,
ωστόσο....
πάντα εξουσιάζομαι
κι εξουσιάζομαι, από πράγματα που
νομίζω πως εξουσιάζω
κι ειν΄η ζωή αλλόκοτη,
μαζί μικρή κι ωραία,
πίσω μπρος, πάλι πίσω, παραπίσω...
τίποτα;!
κι όμως...θα με βόλευε να πίστευα πως
θα ξαναγεννηθώ.
Έχω καιρό θα' λεγα
σιγά σιγά... αύριο...
μα δε θυμάμαι τίποτα
από τον πρώτο δρόμο...
...Τούτος ο δρόμος,
ο πρώτος κι ο στερνός!;

Ν. Καλογερόπουλος

3 σχόλια:

  1. "Θέλω κάπου τα πράγματα να τα εξουσιάζω,

    ωστόσο....

    πάντα εξουσιάζομαι

    κι εξουσιάζομαι, από πράγματα που νομίζω πως

    εξουσιάζω"

    O E. Παπανούτσος έιχε πει πως στη ζωή μας καμιά απόφαση δεν είναι δική μας. Πόσο συμφωνώ μαζί του! Είμαστε ετερόφωτα όντα. Ακόμα και τις αποφάσεις που τις νομίζουμε δικές μας , άλλοι τις έχουν πάρει για μας... Ούτε καν για το τώρα και το χθες, πόσο μάλλον για το αύριο... πόσο μάλλον για ζωή και για θάνατο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Να και κάπου που διαφωνούμε: είναι αλήθεια πως όλες οι αποφάσεις μας παίρνονται μέσα σε ένα πλαίσιο (συνθήκες, ήθη, συμβάσεις, κλπ) το οποίο είναι προκαθορισμένο. Είναι επίσης αλήθεια πως κι ο χαρακτήρας μας, σε μεγάλο βαθμό, πλάθεται από άλλους (γονείς, αδέλφια, δασκάλους,...) Όμως πάντα, σε τελική ανάλυση, εμείς διαλέγουμε τι θα κάνουμε. Και όταν το πλαίσιο μέσα στο οποίο παίρνουμε τις αποφάσεις φαίνεται να μην μας δίνει παρά μία επιλογή, ακόμα και τότε μπορούμε να πούμε "όχι", να μην συμμορφωθούμε στην επιταγή αυτή, και να σπάσουμε το πλαίσιο που μας ορίζει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Το "όχι"

    Να σπάσουμε το πλαίσιο που μας ορίζει...
    Να σπάσουμε το πλαίσιο που μας ορίζει...
    Να σπάσουμε το πλαίσιο που μας ορίζει...
    ........................................

    Είναι τόσο εύκολο να το λες, άλλο τόσο να το γράφεις...
    Να το κάνουν όμως πόσοι μπόρεσαν;
    Ίσως,αν το γράψω 100 φορές,κάτι σαν αυτοτιμωρία,
    να το πιστέψω κιόλας!
    Να μη το λέω μόνο!
    Να μη το γράφω μόνο!
    Μόνο να το ζω!
    Μόνο να το ζούμε!

    Και αν σπάσουμε τα δεσμά μας και πούμε "όχι", θα βρούμε άραγε την ευτυχία;
    Θάρρος θα'ναι αυτό...επανάσταση...
    Μα κάθε επανάσταση έχει για θύματα αθώους...
    Αξίζει να επαναστατούμε;
    Να λέμε ναι στα "όχι" μας;
    Και τα θύματα των "όχι" μας;
    Δεν έχουν σημασία;
    Ώρα για ύπνο...

    Παραίτηση σημαίνει κατάφαση.
    Πάλι "ναι" θα πω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή